அமுதினி

எல்லையின்றி நீளும்
நேர்கோட்டில் தேங்கும்
ஒற்றைப் புள்ளியாய்
உறைகின்றது இக்கணம்.

பொன் துகள்களாய் உதிரும் உன்
புன்னகை,
மென்பனியாய்ப் படிந்து படரும் உன்
சுவாசம்.

ஆழ்கடலின் உள்ளிருந்து எழுகின்ற குமிழ்களாய்
முகிழ்த்து மறையும் உன் குரலின்
அதிர்வுகள்.

உறைந்திருக்கும் புல்நுனியில்
மிளிர்கின்ற பனித்துளியாய்

அசைவற்ற நதிப்பரப்பில்
ஒளிர்கின்ற சிற்றலையாய்

ஒலியற்றப் பாலைவெளியில்
ஒலிக்கின்ற ஒற்றை மணலாய்

உயிர்த்து உறங்குகிறாய்
உறைந்த இக்கணத்தில்.

மரணங்கள்

வாழ்நாளின் சுவாசங்களெல்லாம்
ஒற்றைத் துளியாய் இறுகி
என் மேல் சொட்டும்
அக் கணப்  பொழுது

காட்சிப் புலமைனைத்தும்
பார்வைக்  குவியத்தில் திரண்டு
ஒற்றைக் கூர்கதிராய்
தாக்கும் அக் குறு நொடி

பேரலையாகும்  உயிர்ப்பின் மின்னலைகள்
நரம்பு ஊடகங்களை
அறுத்துத் தெறிக்கும்
உணர்வுப் பிரளயத்தின் பின்ன நொடி

எனத்  தன் மரணத்தின் ஒப்பற்ற வலியை
நினைவூட்டி நிகழ்ந்து விடுகின்றன
கையறு நிலையில்
கண்முன் மரணங்கள்.

அலையும் இலையும்

கடலின் மேல் மிதக்கும்
இலை போல்
நம் வாழ்க்கை.

வீழும் மழைத்துளி
முத்தென உள்ளுறையா
வெற்று இலைதான்
நாம்.

தன்னியக்கம்
தொலைத்து
அலைகளில் கிழிபடும்
மென் னிலைதான்
நாம்.

நம் உயிர்ப்பின்
அசைவுகள்
நம்முடையதல்ல-

ஓயாது சுவாசிக்கும்

கடலின் மார்பின்

விம்மித் தணிதல்கள்.

நம் உயிரினைக் குழைத்து
வார்த்த வனைவுகள்
நிலைப்பவையல்ல-

கடலலையின் வன்கரம்
வரைந்து அழிக்கும்
கரைமணல் ஓவியங்கள்.

எல்லைகளின்றி

ஆழ்ந்து
அகன்று
உயிர்த்துக் கிடக்கின்றது
கடல்.

அதில்
அறிவும் அற்று
உணர்வும் அற்று
செத்து மிதக்கிறோம்
நாம்.